Świadectwo dojrzałości.

I w ten oto sposób, po otrzymaniu tego poniżej dokumentu, nasze najmłodsze dziecko oznajmiło nam i światu, że czas na opuszczenie rodzinnych pieleszy. Oczywiście byliśmy cały czas przygotowani, że ten moment nieuchronnie nastąpi i wcale tu nie chodzi o syndrom opuszczonego gniazda. Mając najmłodsze dziecko o wiele młodsze od starszego rodzeństwa, ono zawsze przecież jest małe. Starsi poszli w świat, a małe zawsze było małe. Do teraz. Bo teraz cieszy się wynikami matury,  perspektywą studiów i samodzielnego mieszkania, możliwościami jakie daje wielki świat. A że zatęskni niejednokrotnie za urokiem i ciszą wioski, którą już zdążyła pokochać, za Ronją budzącą ją rano, gdy my nie mamy jeszcze ochoty wstać, za spacerami z psami po leśnych ścieżkach i ćwiczeniami jogi na trawie? Ona już to wie, ale młodzieńczy entuzjazm poznawania i zdobywania jest tak silny, że trzeba się temu po prostu poddać. Odwieczne prawo natury. A my? My będziemy cieszyć się wszystkimi jej radościami i sukcesami, wspierać w smutkach i potknięciach i ... przyzwyczajać się, że wszystkie dzieci mamy już dorosłe.