Dopiero co chodziła do przedszkola, a dzisiaj odebrała legitymację studencką Uniwersytetu Wrocławskiego. I takie nagranie z tej okazji wygrzebałam, jeszcze z czasów właśnie przedszkola, kiedy dopiero rozpoczynała przygodę z pianinem.
Niestety nagranie widoczne jest tylko na komputerze :( Wszelkie smartfony i inne telefony mają jakąś blokadę na wstawiane w ten sposób filmiki a inaczej ja nie umiem.
Sezon palenia w naszej kozie mogę ogłosić jako rozpoczęty. W ciągu dnia jest nawet fajna temperatura, ale jak tylko wieczorem zajdzie słońce robi się jednak chłodno. A przy palącej się kozie to i temperatura parę stopni wzrośnie i dodatkowo taka fajna ciepła domowa atmosfera się robi. Bardzo lubię ten czas wczesnej jesieni. Tęsknota za minionym latem przechodzi na plan dalszy i zaczynam dostrzegać i doceniać zalety jesieni, nawet w tym padającym od wczoraj deszczu, na który już czekałam od dłuższego czasu.
Niby człowiek dorosły, a cieszy się jak dziecko, gdy bajeczkę do ręki dostanie 😁 Nie tak dawno pisałam tutaj o książce z bajkami A. Tołstoja i tam była też pewna bajka z dzieciństwa, którą bardzo, bardzo lubiłam i tak zapadła mi w pamięć, że mogłam jeszcze teraz jej niektóre fragmenty cytować z pamięci. Teraz już nie muszę tego robić z pamięci, bo oto wczoraj stałam się właścicielką tej bajeczki. Nie w zbiorze bajek, ale jako osobne wydanie, co jest dla mnie jeszcze bardziej cenne. Oto moja najnowsza zdobycz:
"Kogucik - Złoty Grzebyczek" dołączył do książek, które mają u mnie swoją specjalną półkę 😊
Miałam je zrobić jako edit we wczorajszym wpisie, ale ponieważ byłby raczej mało zauważalny, więc będzie specjalny osobny post. Przede wszystkim dziękuję Morganie za wytknięcie mi błędu w nazwie kwiatka, którego wczoraj spotkałam przy strumyku. Oczywiście nie jest to tytoń szlachetna, jak wskazała aplikacja identyfikująca rośliny po zrobieniu na komórce zdjęcia tylko tak, jak napisała Morgana jest to niecierpek gruczołowaty. Dzisiaj specjalnie poszłam sprawdzić i zrobić lepsze zdjęcia, o które było dość trudno, bo tak jak wczoraj już po zachodzie słońca. Widać tutaj zdecydowanie lepiej, że to niecierpek.
Są takie dni, że wyjeżdżam z domu do pracy o pranku i wracam przed wieczorem. I tak też było dzisiaj. Rano zdążyłam zrobić tylko dwa zdjęcia, jedno kierując aparat na wschód ...
... i drugie, patrząc na zachód.
I taki piękny kwiat spotkaliśmy nad strumykiem - tytoń szlachetny. Zdjęcie trochę słabe, ale już było po zachodzie słońca i wyszło jak wyszło.
I to na tyle byłoby poniedziałku. Wieczorem jeszcze chwila dla relaksu z książką i sudoku, a o nowej formule bloggera pisać nie będę, bo wieczorem szkoda się już denerwować, ale powiem tylko tyle, że do przyjaznych nie należy. Jutro może będzie lepiej, bo dzisiaj bardzo źle pisało się posta i wstawiało zdjęcia.
W ten weekend żadne z dzieci nie przyjechało na Pastwisko, wszystkie gdzieś w rozjazdach. A my palimy sobie dzisiaj wieczorem ognisko, słuchamy nadchodzących od strony lasu ryczących jeleni, bo rykowisko już trwa od jakiegoś czasu i przychodzi zdjęcie od córki z tekstem - A ja mam ognisko. No to odsyłamy zdjęcie ze swoim ogniskiem, żeby nie myślała, że my mamy gorzej. Mija dosłownie chwila, jak przychodzi kolejne zdjęcie z tekstem - Ha - tym razem od syna. Zgadniecie co było na tym zdjęciu? Oczywiście ognisko, przy którym właśnie sobie siedzą na Mazurach. Trzy ogniska w jednym czasie, każde gdzie indziej, bez żadnego umawiania się.
Jakieś 10 dni temu chwaliłam się tutaj aktualnie czytaną książką, a dzisiaj parę słów na temat moich czytelniczych doznań. To nie będzie recenzja książki, ale opowiem o tym, jak ja czytałam "Mój kraj nad Wisłą".
Zaczęłam tradycyjnie od wstępu, potem pierwszy rozdział, drugi rozdział. Rozdziały są krótkie, opisy bardzo konkretne i zwięzłe, więc to była "chwila moment". Pomyślałam potem, że przeglądnę całą książkę pod kątem opisów miejsc, które znam, w których byłam, albo o których słyszałam. I tak zrobiłam. Po znalezieniu rozdziałów "Duch Gór Olbrzymich" i "Samotnia" iskierki pojawiły się moich oczach - wszak to moje tereny, a Śnieżkę mam prawie pod nosem! I tak sobie czytałam skacząc z początku książki na koniec, to znowu wracałam gdzieś na środek, aż skończyło się to co znajome i wtedy przyszedł czas na miejsca, których nie znam. A tych pięknych miejsc w naszym kraju nad Wisłą jest bardzo bardzo dużo i wcale nie trzeba zjeździć pół świata, żeby dostrzec piękno natury czy ciekawą architekturę, ale trzeba umieć docenić to co mamy tu na miejscu. Czytając (przynajmniej w moim przypadku tak było) odnosi się wrażenie rozmowy, a właściwie opowiadania osoby, która wróciła z podróży i dzieli się wrażeniami. Bez mentorstwa i nadmiaru danych historycznych, których jest dokładnie tyle, ile potrzeba, a jak ktoś będzie potrzebował więcej, to znajdzie w innych źródłach. A co jeszcze ważne, co znalazło się w książce oprócz opisów samych miejsc, to ludzie z tymi miejscami związani, to zdarzenia i wydarzenia, to legendy i różne ciekawostki, których nie sposób znaleźć w typowych przewodnikach. A przede wszystkim to osobiste emocje autorki, którymi dzieli się z czytelnikiem. I jestem pewna, że gdy odwiedzę kiedyś te miejsca opisane w książce, to na pewno będę w jakiś sposób widziała je oczami autorki. Jako punkt zaczepienia będę wyszukiwała w pierwszej kolejności tego, o czym pisała, co było dla niej ważne i na co zwróciła uwagę, a dopiero potem przyjdzie czas na własne obserwacje, spostrzeżenia, porównywania wrażeń, pogłębiania wiedzy o tym miejscu kierując się już własnymi odczuciami.
Książka dodatkowo ma jeszcze jeden bardzo fajny atut - mieści się w torebce (przynajmniej mojej), dzięki czemu można spokojnie zabrać ją ze sobą w podróż, nawet jeśli nie wybieramy się w miejsce, które jest w niej opisane. Bo nigdy nie wiadomo, czy akurat przez przypadek, czy innym zrządzeniem losu znajdziemy się w miejscu, które autorka umieściła na kartach swojej książki.
Stokrotko, dziękuję bardzo :)
 |
| Tak wygląda "pieskie życie", gdy na dworze "psia pogoda". |
Cieszę się, że wrzesień jest taki ciepły w tym roku, bo moje dynie wysiane dość późno mają szansę jeszcze urosnąć.
P.S.
W tytule postu zmiana nazwy drzewa jest dziełem przypadku, ale efekt tak mi się spodobał, że postanowiłam potraktować to, jako przypadek zamierzony ;)
 |
| Za górką wygląda czerwony dach naszego domu. |
