W tym nowym 2025 roku ...
... jak najwięcej dni, które przynoszą to co najlepsze: ciepłe uśmiechy, pogodne myśli i szczęście. Dni spędzonych w otoczeniu pełnym miłości, przyjaciół i rodziny. A ponadto dużo zdrowia, aby cieszyć się życiem w każdym jego momencie.
Szczęśliwego Nowego Roku!
Czas między świętami a Nowym Rokiem to taki dziwny okres - niby już się coś skończyło, bo święta za nami, ale nie tak do końca, bo coś jeszcze przed nami. Wszystko toczy się w spowolnionym tempie. Przynajmniej ja tak mam.
Jeszcze chwila na wspomnienie świąt. Tradycyjnie czas na rodzinne planszówki musiał być. Tym razem "Wsiąść do pociągu" ale w wersji podróży autobusami po Londynie.
Spacer po lesie. Las po którym chodzę od 10 lat poznaję od nowa. Bardzo duże wycinki drzew, nowe ogrodzone nasadzenia, nowe ścieżki, które powstały w skutek jeżdżenia ciężkim leśnym sprzętem. Paśnik stoi w tym samym miejscu, ale w całkiem innym otoczeniu. Szkoda mi tego lasu, jaki poznałam. Nienaruszonego, trochę dzikiego z gęstymi zagajnikami, które trzeba było ominąć, bo nie dało się przez nie przejść. Leśna gospodarka rządzi się swoimi prawami i pewnie te zmiany mają swój sens, nowe posadzone drzewka urosną, ale żal i tak pozostaje.
A tymczasem, gdy świat gna do przodu, ja poświątecznie, czyli powolutku bez pośpiechu z nową książką i świątecznym ciastem do kawy ☕️🍪.
 |
Pogoda na przedostatni dzień adwentu. Ciepło, przyjemnie ale całkiem nie zimowo.
Czwarta Niedziela Adwentu. Ostatnia świeca na adwentowym wieńcu nazywana jest „Świecą Anioła”. Zapalana w IV niedzielę adwentu symbolizuje aniołów, którzy objawili się pasterzom w grocie betlejemskiej, ogłaszając im narodziny Dzieciątka Jezus.
Cztery świece na naszym domowym wieńcu adwentowym.
 |
Cztery świece w naszym wioskowym kościele.
 |
| ks. Jan Twardowski |
W sobotni trochę późniejszy poranek.
Choinka przyjechała - taki sąsiedzki świąteczny prezent od Pana Kazimierza. Dziękujemy bardzo :)
Na koniec jeszcze wspomnienie z pożegnania w pracy. Moje dzieci, które są już w szkole, niektóre wzrostem są już równe ze mną. Jeszcze przez jakiś czas będę te ostatnie dni często wspominać i do nich wracać, bo przyniosły ogrom wzruszeń.
W pożegnalnym prezencie od Izy znalazła się m.in zakładka do książki z taką sentencją:
Po tych wszystkich emocjach ostatnich dni, zrobiło się nagle wyjątkowo cicho i spokojnie i ta myśl "nic nie muszę". Fajne uczucie 😉
Pogoda w piątkowy poranek.
I nadszedł ten dzień, kiedy ostatni raz jadę do pracy.
Tak jak było planowane, ostatni wspólny dzień uczciliśmy wyjściem do restauracji. Dzieci zachwycone bo było to, co najbardziej lubią czyli pizza, frytki i duuuużo soku jabłkowego i to w specjalnej oprawie. Do restauracji przecież nie chodzi się codziennie.
Pożegnałam się ze wszystkimi moimi dziećmi, popatrzyłam jeszcze raz na salę i zamknęłam po raz ostatni drzwi.
I moje kochane dziewczyny - Beatka i Iza. Ostatni dzień razem.
I tak zakończyła się moja przedszkolna przygoda trwająca 41 lat i 5 miesięcy od początku do końca w w tym samym przedszkolu. Tylko 6 i pół roku temu zmienił się budynek, kiedy to powstał oddział zamiejscowy naszego przedszkola. Przeżyłam tu 4 dyrektorów, ogromną ilość częściej lub rzadziej zmieniającego się personelu zarówno nauczycieli jak i pań pomocy i panów konserwatorów. Może kiedyś skuszę się i spróbuję policzyć ilość osób, które przez te ponad 40 lat przewinęły się w naszym przedszkolu. O tym ile przeszło przez ten czas roczników dzieci już nie wspomnę. Dzieci, które miałam w pierwszym roku mojej pracy mają teraz 46 lat – rocznik 1978.
Jak się czuję? Trochę dziwnie, nie do końca jeszcze do mnie dociera, że już nic nie będę musiała. Nie będę musiała rano wstawać, popołudniami i wieczorami szykować zajęć, planować, pisać planów, programów, diagnoz, myśleć z co najmniej miesięcznym wyprzedzeniem o kolejnych imprezach uroczystościach i jeździć po sklepach i hurtowniach za najdrobniejszymi rzeczami, bez których nie przeżyjemy w przedszkolu kolejnego dnia.
Czy będzie mi tego brakowało? Nie wiem. Na początku na pewno będzie mi brakowało moich dzieci. Będę siedziała w domu i myślała, co one w tym momencie robią w przedszkolu. Przy stałym rytmie dnia raczej nie będę miała z tym problemu. I bardzo będzie mi brakowało Beatki i Izy. Codziennych spotkań w pracy, rozmów, dzielenia się radością i kłopotami, wspólnego wspierania się w różnych sytuacjach, wspólnego śmiechu.
I tak będzie do pewnego czasu, a potem przyjdzie wiosna, czas ogrodowych prac, długich spacerów po lesie i mnóstwa innych rzeczy, które całkowicie pochłoną moje myśli i czas.
"Kiedy wydaje się, że wszystko się skończyło, wtedy dopiero wszystko się zaczyna" Ks. Jan Twardowski.
Pogodowo dość ciepło.
Pogodowo tak, jak widać na zdjęciu.
Dzisiejszy dzień, a zwłaszcza popołudnie było pełne emocji i wzruszeń związanych z jasełkowym występem moich dzieci ostatni raz przygotowywanym przeze mnie, pożegnaniami z rodzicami, obustronnymi podziękowaniami, bo każdy miał za co dziękować i życzeniami.
I ogromna niespodzianka, kiedy nagle w sali pojawiły się moje dzieci, moi wychowankowie z rodzicami, którzy przedszkole opuścili kilka lat temu. Przyznaję, że minęło już parę godzin a ja jestem wciąż pod ogromnym wrażeniem tego, co się wydarzyło. Łzy wzruszenia, moc uścisków. W tym momencie wiem, że te wszystkie lata mojej pracy nie idą w niepamięć w chwili, kiedy moi podopieczni opuszczają progi przedszkola i rozpoczynają kolejny etap w życiu. Ten nasz wspólny czas, to co razem przeżyliśmy, to co udało się im przekazać, nauczyć, pokazać czy zainteresować owocuje i pozostaje w pamięci. Etap w życiu, w którym byłam ważna dla tych dzieci pozostał i wciąż jest żywy.
I ta szczególna chwila, kiedy moje wychowanki, które mają teraz u mnie swoje dzieci podchodzą i robimy wspólne zdjęcie dwóch pokoleń, które miałam zaszczyt mieć pod swoja opieką. Kolejne wzruszenie.
Taka myśl na dzisiaj:
„Dzieciństwo to nie dni, które minęły, ale te, które pamiętamy.” – Gabriel García Márquez
