Kolejny dzień ...

Przebija się przez śnieg przebiśnieg, przebija, wyciąga zieloną szyję milimetr po milimetrze. 

A gdy już się przebije, woła: – Nareszcie żyję!“ (Wanda Chotomska)

To są zdjęcia z dzisiejszego, czyli piątkowego poranka i wieczoru. Zima jeszcze trochę straszy, ale jakby nie było to i tak jej dni są policzone ;)

Dzisiaj mija właśnie pięć tygodni, jak jestem na zwolnieniu zmagając się najpierw z covidem, a potem z jego skutkami. I kiedy już wydawało się, że już wychodzę zdrowotnie na prostą, to okazuje się, że jest problem z czymś innym i ponowne wyniki, badania i prześwietlenia. Nie pamiętam kiedy tak gruntownie byłam przebadana, tym bardziej, że nie należę do osób chorowitych. No cóż, jak widać wszystko jest do czasu. A może to pesel po prostu przypomina o sobie  ;) W każdym razie mam plan, żeby do wiosny uporać się z tymi zdrowotnymi problemami i wrócić do normalnej aktywności.

 

A tymczasem zaczynam nadrabiać  książkowe zaległości i powracam do jednego z moich ulubionych autorów czyli katalońskiego pisarza Jaume Cabre. Cieszę się, że miałam okazję dwukrotnie spotkać go osobiście na Warszawskich Targach Książki. Styl jego pisarstwa jest dla mnie niesamowity, może dlatego, że bardzo nietypowy i dość trudny, a ja lubię takie czytelnicze wyzwania i książki, którym trzeba poświęcić więcej czasu i skupienia. Co wcale nie oznacza, że nie lubię i lekkiej prozy, takiej na jeden wieczór, ale o niej innym razem.

 

"Kiedy zapada mrok" jest zbiorem XIV opowiadań poruszających i jednocześnie przerażających, bo pokazuje tę najciemniejszą stronę ludzkiej natury.  Sam tytuł wskazuje już czego można się po książce  spodziewać. No i właśnie takiej prozy teraz potrzebuję, ciężkiej i trudnej.  Idę czytać dalej.