Bratki.

Wyrosły  sobie takie miniaturowe bratki w szparach kamiennych schodów prowadzących do naszego kościoła. Nikt ich nie posiał, nikt nie pielęgnuje ani nie podlewa, czasami ktoś może idąc nadepnie a one i tak wbrew wszystkiemu rosną, rozkwitają i sprawiają, że kto je dostrzeże zatrzymuje się i podziwia ich delikatność a zarazem siłę. Widać w nich ogromną moc, która pozwala przetrwać pomimo tak bardzo niesprzyjających warunków. Czasami wystarczy tylko pochylić głowę, aby dostrzec takie małe cuda natury.

A tak poza tym, w natłoku obowiązków muszę koniecznie znaleźć czas na tego mojego bloga. W kwietniu minęło 10 lat od pierwszego wpisu, to jednak sporo czasu. Dużo się od tamtej chwili wydarzyło i zmieniło a w ciągu najbliższych kliku miesięcy zmieni się jeszcze bardziej. Czas nieubłaganie pędzi a my razem z nim do przodu ..., do przodu ... , do przodu ... pod presją obowiązków pędzimy razem z nim. Dopóki pracuję zawodowo, trudno będzie zwolnić, ale w perspektywie kilku miesięcy widać już światełko 😉😊.