Jak to ze Świętym Mikołajem było ...

Miałam wtedy chyba 6 lat. W kościele zgromadziły się dzieci bo miał przyjść Święty Mikołaj. Długo wszyscy na niego czekali, chyba się nawet sporo spóźnił, bo dorośli się trochę niecierpliwili, komentowali i spoglądali na zegarki. Nareszcie się pojawił... W stroju biskupa w mitrze i z pastorałem i zaczął rozdawać prezenty. Dzieci było bardzo dużo a paczki bardzo różne od takich całkiem skromnych w foliowych torbach do tych dużych, pięknie zapakowanych, które  budziły największe  zainteresowanie wielu dzieci,  bo przecież żadne z nich nie wiedziało, który prezent mu przypadnie. Mikołaj rozdawał i rozdawał, paczek coraz mniej a ja cierpliwie czekałam na chwilę, kiedy mnie wywoła.  Ale byli tacy  dorośli, którzy nie umieli tak grzecznie czekać i w pewnej chwili zaczęli machać do osoby pomagającej Świętemu Mikołajowi i nad głowami innych poprosili, żeby teraz podał im "tamten wózek dla lalek" bo oni nie mają czasu dłużej czekać. I ten piękny wózek trafił do dziewczynki, którą stała obok.  I tu najpierw moje zdziwienie, bo jak to tak można sobie wybrać prezent dla dziecka i to jeszcze poza kolejnością, apotem oświecenie, że to rodzice przynieśli te prezenty, a nie Mikołaj. Rozczarowanie jakie poczułam pamiętam do dzisiaj, chociaż było to 50 lat temu. Mój prezent był bardzo skromny, taki na jaki było stać moich rodziców i oczywiście wózka zazdrościłam, ale jednocześnie zrozumiałam, że jakość prezentów nie zależy od stopnia grzeczności tylko zasobności portfela rodziców. Zrobiło  mi się wtedy tak po dziecięcemu przykro i to nie z powodu zdemaskowania Mikołaja, ale dlatego, że wiedziałam, że ja takiego wózka nigdy nie dostanę. W kolejnych latach też czekałam na prezenty i te pod poduszką i te pod choinką,  skromne ale zawsze były. I jeżeli to były nawet zwykłe skarpetki, to ta chwila wkładania ręki pod poduszkę zawsze była emocjonująca i dodatkowo towarzyszył cień takiej obawy, czy w tym roku Św. Mikołaj o mnie pamiętał. Pamiętał, bo  miał specjalnych wysłanników, którzy o to zadbali, abym zawsze czuła się dla nich ważna i kochana. A o tamtym wydarzeniu i mojej wiedzy, że to nie święty Mikołaj obdarowuje prezentami, rodzice nigdy się nie dowiedzieli. I kiedy dzieci mnie pytają, czy Św. Mikołaj naprawdę istnieje, to zawsze odpowiadam, że tak, że naprawdę istnieje, a o tym że w postaci tych, którzy nas kochają dowiadują się się z czasem, w naturalnym procesie, kiedy to sami zaczynają przygotowywać prezenty dla innych. No chyba, że zdemaskują go wcześniej ;)

U nas w domu, odkąd dorosłe  dzieci porozjeżdżały się po świecie, Święty Mikołaj prezenty przynosi pod choinkę. Jeszcze szuka i kompletuje ;)